Heel de wereld staat in brand. Sinds de uitbraak van Covid-19 eind 2019, is de wereld veranderd. Heel de wereld kijkt lijdzaam toe hoe het Corona-virus eerst China opslokt en zich;langzaam maar zeker opdringt aan de rest van de globe. Het één na het andere land valt in de klauwen van dit onzichtbare monster. De wereldleiders reageren allemaal anders op deze nieuwe werkelijkheid. Waar de ene regering alle deuren sluit, sluiten ze elders de vrijheid niet buiten. Onze eigen regering doet een appèl op haar bevolking en zet in op de intelligente Lock-down. We wassen onze handen stuk, houden een ongemakkelijke afstand tot elkaar en stuntelen elkaar gedag met een elleboog of voetshake.
Uiteindelijk zien wij ons genoodzaakt om de agenda leeg te ruimen. Geen sport, geen avondjes uit, geen vakanties, wel thuiswerken, wel onderwijs op afstand, geen grote sporttoernooien, geen samenzijn met elkaar. Met lede ogen moeten we toekijken hoe de ‘cijfers’ in het begin blijven stijgen, de besmettingen, het R-getal, het aantal geregistreerde corona-doden. De ziekenhuizen en uiteindelijk de IC’s stromen vol met patiënten die vechten voor hun leven, gesteund door hun geliefden die vrezen voor datzelfde leven. De helden uit de zorg bewijzen de maatschappij een ongekend grote dienst die even mythisch is als buitenproportioneel. Iedereen beleeft deze crisis op zijn eigen manier, niemand blijft gespaard, een ieder wordt op een of andere manier getroffen…
Als een aangeslagen boxer hangen we in de touwen, maar zijn nog niet verslagen. Na de eerste golf veren we een beetje op. Wanen ons gekgenoeg zelfs een beetje veilig dat we door deze eerste ronde heen zijn gekomen. Likken de wonden en willen weer een beetje leven. Ook in het sociale leven lijkt weer beweging te komen. Bonden en bestuurders buigen zich over de vraag: hoe kunnen we veilig weer samen sporten. Het vorig seizoen is abrubt ten einde gekomen en met de nieuwe werkelijkheid maken we een herstart. Voor de vakantie zijn de trainingen weer hervat, na het zomerreces is er voorzichtig weer hoop en zicht op toernooideelname. Afgelopen weekend was het eindelijk weer zover.
“De Legende is niet meer…”
Met het plotselinge einde van vorig seizoen is ook het boek van de Legende gesloten. Een nieuwe groep, een nieuw boek, een nieuwe naam. De voormalige eerstejaars zijn nu de routiniers die de ex-turven bij de hand zullen moeten nemen en dat onder leiding van een vernieuwde technische staf. Kortom veel nieuwe gezichten, die samen smoel moeten geven aan Waterlands Benjamin Brigade “RCW Tekkellaars…”
“Het Rood-Wit-Blauw eindelijk weer op de groene mat…”
De afgelopen weken is er enthousiast en fanatiek getraind. In korte tijd hebben de trainers en assistenten veel tijd gestoken in het vormen van de nieuwe groep. De nieuwelingen voorbereiden op het ‘echte’ werk en spelpatronen inslijpen. Na een lange voorbereiding, stond het afgelopen weekend de seizoen ouverture op het program. Tegen het eerste team van ARC stappen we na lange tijd weer in wedstrijdverband de groene mat op, wat hebben we hier naar uitgekeken.
“Flitsend uit de startblokken”
De trainingsarbeid van de eerste weken werpt op deze eerste wedstrijddag meteen de vruchten af. Wat opvalt in de vier wedstrijden tegen ARC en CastricumRC is de steun bij de aanval. Er is vaak een Brigade-lid in de buurt om een ruck op te zetten, of om een pass te ontvangen. De eerste pot tegen ARC 1 gaat gelijk op en de Benjamins moeten knokken om in iedere aanval meter voor meter terreinwinst te boeken. Dit resulteert in een zeer aantrekkelijk schouwspel dat terecht in 7-7
eindigt. In de volgende wedstrijden is het krachtsverschil iets groter. De RCW Tekkellaars staan vaak goed opgesteld, passen elkaar de bal goed toe en duiken goed in de open ruimte op weg naar de volgende try. Met 7-2, 9-6 en nogmaals 9-6 worden twee teams van Castricum en nog een team van ARC verslagen. Aan de zijlijn genieten de toeschouwers volop (op anderhalve meter afstand van elkaar) van het getoonde spel en gaat er bij sommige een belletje rinkelen als zij de ‘Corobrero’ bedenken. Er wordt nog gezocht naar investeerders, binnenkort een elevator-pitch.
“Parijs is nog ver”
Eén zwaluw maakt nog geen zomer en als het regent word je nat. Na deze flitsende start moeten we natuurlijk erkennen dat we er nog niet zijn, maar lekker is het wel. Dit was wel een goede vuurdoop voor de Waterlands Benjamin Brigade. Parijs is nog ver (en dat zal wel zo blijven), maar we zijn onderweg.
Een MVP van dit toernooi was eigenlijk niet te kiezen. Tijdens deze eerste wedstrijden heeft iedere Benjamin de mouwen opgestroopt en keihard gewerkt. Toch heeft er één de mouwen zo ver opgestroopt dat hij een ander shirt nodig had. In zijn eerste officiële optreden namens RCW werd Dinand terecht verkozen tot MVP.
It’s good to be back on the pitch, and that’s where we want to be… De eerste golf is nog maar net van het strand gerold, of we moeten constateren dat het water ons weer aan de lippen komt te staan. Hoe zeer we ook terugverlangen naar een echte handdruk, een knuffel, fysiek contact, samen naar de kroeg, ons oude leven gewoon weer oppakken. We zijn het virus nog niet kwijt #latenwemeeblijvendoen
Let’s go Monsters
(P.S. door Corona is ons bezoek aan Frituur Davy in Bissegem uitgesteld, maar ons is beloofd dat het er binnenkort echt van gaat komen… er zijn nog een paar plaatsen beschikbaar.)
